IlGiornalediValenza – 'n Crea côn la gita dlà scôla

Condividi con

Tempo di lettura:2 Minuti, 49 Secondi

di Giovanni Omodeo

An tàl 1947 (a ‘i èra pena finì la guèra), ‘l gite con la scôla as limitavu a fà cunòsi i post dal circundari (gnint Londra o Pariş cmè adès). An tàl caso ‘n questiô, i fiôi ‘d l’Aviamènt Prufesiunàl aij’ànn purtà ‘n Crea côn la “corriera” (gnìnt l’autobus).

La visita al Santuari la culpì tütti per la gran quantità ‘d quadràtt ‘d “grascji ricevüji” tacà sü dai “devoti” a testimunià i miracul cà l’ava fàt la Madòna.

A meşdì, ‘n slà spianà dlà césa, a sè mangià “al sacco”, (in fagutì preparà ‘n cà con andrenta in ôv dür, la frità e pèr al caso ecesiunàl, dui quadràtt ‘d ciculata).

Quàter mursià, e subbet dopu du psà al balô, (la partìja).

Dopu in tìr svirgulà, iü di fiôi, per ciapà ‘l balô càl stàva andanda vers la roca, l’è strabücà ‘n tàl müràt cal limitava la piàsa e l’è cascà, dritt cmè ‘n füş, seş meter da sùtta an tàl pustegi dal machini.

Di trei prufesur cà i’èru lì cai uardavu, al du dòni ai sôn şvenüji dal spavènt e l’ünnech om, Abre, al prufesùr dItalià, ‘nvece a s’è sübbet tràt şü ‘d la scalàtta per andà a catàl sü. Al fiô, l’àva batü la testa ‘n s’àl côgli vivi, ma sìnda custa pü düra dàl preji, anche sa l’èra tütt splà e sacagnà a l’èra viv. Giùmma c’as l’èra rancaija.

Purtà ‘d peiş an cà dal custode dal Santuari, al cald, dopu in café, (al du dòni ‘n tànt a s’èru arpiaji) per cuntrulà se al fiô l’èra ‘n santur a i’àn ciamà ‘d recità in tòch ‘d pueşija stüdijaia ‘l dì prìmma.

Tragedia. Dadnà al prufesùr ca l’àva ancura i’ôgg ‘d fôra dan tlà testa, al fiô (ca l’àva gnint stüdià) la duvì serni tra fa finta ‘d bàti i querç ô cunfesà la vrità.

A sô ghìnt ancura perché, la sernü la seconda; e csì, dopu la cunfesiô, l’à vüst ‘l fàci ‘d cui chi stavu d’aturn, (primma sfilüşümiàji dal spavènt), a sfàs an tanti suriş.

Al prufesùr, pasà la paghüra, l’à piat al fiô sut brass e all’à cumpagnà per i senté chi portu al “Capèli” sbardlaji lôngh al “Sacro Monte”.

Tütt piàt a spiegà la rava e la fava, forse per reasiô al schiciu c’ava ciapà, sé fat pià dà l’eufurija e al cundiva tütt cul cal giva côn dàl fraşì ‘n latì, tant chè ‘l fiô, şà c’al supàva con l’italià figürev al latì e csì l’èra pü bô a stài a drera con la testa e al cmensipiava a pensà che côn al crèp, al füssa restà sturnigià.

Cüntandla sü, a la fì dàl sentè, ai sôn rivà a l’ultma Capèla cas ciama “Paradişo”; e chi ‘l pover fiô, che şà al là naşàva, a sènti culla parola per in mumènt l’à pensà d’èsi mort e şà rivà a destinasiô. Per sò furtüng-na l’èra gnint acsì.

Ogni tànt a turn an Crea (an bici) a uardà da ‘n dô ca sôn amnì şü. Iô mai tacà sü ‘n cèşa anciün quadràtt ‘d “gràsia ricevüjia”, però a digh nà preghiera a là Madòna, che cùl dì, a mà vursü tant bé da lasàm vivi.

La storia la finiss chì e sa pensèi clà vada gnint bé, dei püra la culpa a cul crèp ca jô ciapà, c’à m’ufend gnint.